Qysh në vitin 1990, Paneli Ndërqeveritar për Ndryshimin e Klimës (IPCC) vuri në dukje se ndikimi më i madh i vetëm i ndryshimit të klimës mund të jetë në migrimin njerëzor – me miliona njerëz të zhvendosur nga erozioni i bregdetit, përmbytjet bregdetare dhe përçarja e bujqësisë.
E thënë thjesht, ndryshimi i klimës do të shkaktojë lëvizje të popullsisë duke bërë pjesë të caktuara të botës shumë më pak vende të zbatueshme për të jetuar; duke bërë që furnizimet me ushqim dhe ujë të bëhen më të pasigurta dhe duke rritur frekuencën dhe ashpërsinë e përmbytjeve dhe stuhive. Zonat e njëjta do të jenë shumë më të nxehta dhe të thata – proporcioni i tokës në thatësirë të vazhdueshme pritet të rritet nga 2 përqind në 10 përqind deri në vitin 2050. Nga ana tjetër, modelet e ndryshuara të reshjeve dhe një cikël më intensiv hidrologjik nënkuptojnë që ngjarjet ekstreme të motit pasi thatësira, stuhitë dhe përmbytjet pritet të bëhen gjithnjë e më të shpeshta dhe të ashpra.
Po aq të rëndësishëm edhe pse janë drejtuesit jo-klimatikë. Është e qartë se shumë katastrofa natyrore janë, të paktën pjesërisht, “të bëra nga njeriu”. Një rrezik natyror (siç është një stuhi që afrohet) bëhet vetëm një “katastrofë natyrore” nëse një komunitet është veçanërisht i prekshëm nga ndikimet e tij. Një tajfun tropikal, për shembull, bëhet një katastrofë nëse nuk ka një sistem paralajmërimi të hershëm, shtëpitë janë ndërtuar keq dhe njerëzit nuk janë të vetëdijshëm se çfarë të bëjnë në
ngjarjen e një stuhie. Pra, cenueshmëria e një komuniteti është një funksion i ekspozimit të tij ndaj kushteve klimatike (të tilla si një vend bregdetar) dhe kapacitetit adaptues të komunitetit (kapaciteti i një komuniteti të veçantë për të përballuar më të keqen e stuhisë dhe të rikuperohet pas saj).
Rajone të ndryshme, vende dhe komunitete kanë aftësi shumë të ndryshme adaptuese: grupet baritore në Sahel, për shembull, janë të pajisura shoqërisht, kulturisht dhe teknikisht për të trajtuar një gamë të ndryshme të rreziqeve natyrore sesa, të themi, banorët e maleve në Himalajet.42 Kombëtare dhe Pasuria individuale është një përcaktuese e qartë e cenueshmërisë – mundësimi i zvogëlimit më të mirë të rrezikut të katastrofës, arsimimit të katastrofës dhe përgjigjeve më të shpejta. Në dekadën 1994 – 2003 fatkeqësitë natyrore në vendet me zhvillim të lartë njerëzor vranë mesatarisht 44 njerëz për çdo ngjarje, ndërsa katastrofat në vendet me zhvillim të ulët njerëzor vranë mesatarisht 300 njerëz secili.